Mkhitar Sebastatsi

Mkhitar Sebastatsi was born in 1676 in Sebastia. His real name was Manuk, but when he became a clergyman, he got a new name Mkhitar. He got his primary education in the Monastery Nshan.

When he was a young student he liked to ask questions, think logically and analyze. Little Mkhitar wanted to get a good education and for that purpose he came to Echmiatsin on foot. Even in Echmiatsin there were no good educated clergymen and he couldn’t find what he wanted. The clergymen in Echmiatsin treated Mkhitar as a servant, not a student.

 Soon Mkhitar understood that he couldn’t have a good future in Echmiatsin and ran away to the Sevan Monastery, but the Sevan Monastery and its clergymen were in no way different from those in Echmiatsin.

 Mkhitar left Sevan for Syria hoping to get light for his knowledge striving soul. There he made friends with the best clergymen who advised him to work as a catholic preacher but Mkhitar expressed his wish first to be ordained a priest. His wish was realized in his birthplace in Sebastia in the St Nshan Monastery in 1696.

In 1701 Mkhitar realized his longed for dream by organizing a religious congregation in Polis, Turkey. There were 10 members in it.

In 1706 Mkhitar had to move to Italy with his adherents. The Pope of Rome granted the Mkhitarean Congregation a small island near Venice, St.Lazar. Thanks to to Mkhitar Sebastatsi St Lazar became an Armenian spiritual and cultural centre in Europe. 

Մխիթար Սեբաստացին ծնվել է 1676-ին  Սեբաստիայում: Նրա իսկական անունը եղել է Մանուկ, բայց երբ նա դարձավ հեգևորական, նա ստացավ նոր անուն՝ Մխիթար: Նա իր  սկզբնական կրթությունը ստացավ Նշան վանքում: Երբ նա փոքրահասակ սովորող էր,սիրում էր հարցել տալ, մտածել տրամաբանորեն և վերլուծել : Փոքր Մխիթարը ցանկանում էր ունենալ լավ կրթություն և այդ նպատակով, նա ոտքով գնաց Էջմիածին: Նույնիսկ Էջմիածնում, չկար լավ կրթված հոգևորական և նա չկարողացավ գտնել ինչ ուզում էր:

Հոգևորականները Էջմիածնում Մխիթարին Աշխատեցնում էին ստրուկի պես  : Շուտով Մխիթարը հասկացավ, որ նա չի կարող ունենալ լավ ապագա Էջմիածնում, և փախչեց  Սևանի վանք բայց Սևանի վանքի հոգևորկաները բոլորովին չէին տարբերվում Էջմիածնի հոգևորականերից: Մխիթարը Սևանից մեկնեց, Սիրիայի իր գիտելիք ձգտող հոգու համար: Այնտեղ նա ընկերացավ ամենալավ հոգևորակաների հետ, ովքեր խորհուրդ տվեց նրան աշխատել կաթոլիկ եկեղեցու քարոզիչ  բայց  Մխիթարը արտահայտեց  իր ցանկությունը առաջին հերթին ձեռնադրվել քահանա:  նրա ցանկությունը իրականացավ իր՝ ծննդավայրում Սեբաստիայում 1696թ.-ին Սուրբ Նշան վանքում: 1701 թվականին Մխիթարը իրականացրեց իր երկված սպասված եերազանքը իրականացնելով կրոնական միաբանություն թուրքիաի Պոլիս քաղաքում: Կային տաս անդամներ նրանում:

Леонардо да Винчи ЩЕГОЛ

Держа червячка в клюве, щегол подлетел к своему гнезду, но птенцов внутри не оказалось. Пока он был на охоте, злоумышленники выкрали их.

Крича и плача, щегол принялся искать пропавших птенцов. Весь лес огласился его жалобными стонами и призывами, но никакого ответа не последовало.

На следующее утро несчастному родителю повстречался зяблик, который поведал, что еще вчера видел щеглят в одном крестьянском доме.

Вне себя от радости щегол полетел во весь дух к селению и вскоре оказался у того дома, на который указал добрый зяблик.

Щегол сел на конек крыши, огляделся, но никого не увидел. Он слетел на гумно - и там ни души. Когда же бедный отец поднял голову кверху, он заметил клетку, висевшую снаружи у окна. В ней сидели его щеглята-пленники. Щегол ринулся к ним.

Завидев отца, птенцы принялись хором жалобно щебетать, умоляя поскорее вызволить их из неволи. Орудуя лапками и клювом, щегол предпринял отчаянные усилия, чтобы раздвинуть железные прутья клетки. Но все его старания оказались тщетны. Тогда, громко заплакав, он улетел прочь.

На следующий день обезумевший от горя щегол вновь появился у клетки, где томились несчастные щеглята. Он долго смотрел на них с нежностью, а потом тихонько клюнул каждого птенца в разинутый рот.

Родитель принес в клюве ядовитую травку, и все щеглята разом протянули лапки...

- Лучше умереть, чем маяться в неволе,- горестно промолвил гордый щегол и улетел в лес.

ԿԱՐՄՐԱԿԱՏԱՐ

Որդը կտուցն առած` կարմրակատարը թևեց դեպի բույնը, բայց ձագերն այնտեղ չէին: Մինչ ինքը որսի էր ելել` չարամիտ մարդիկ տարել էին ձագերին: Վայնասուն դնելով` կարմրակատարն սկսեց փնտրել անհետացած թռչուններին: Անտառով մեկ տարածվել էին նրա ողբն ու կականը, բայց պատասխան չկար ու չկար:

Մյուս օրն առավոտյան դժբախտ ծնողին հանդիպեց սերինոսը և հայտնեց, որ դեռ երեկ նրա ձագուկներին տեսել է մի գյուղացու տան մոտ: Ուրախությունից իրեն կորցրած կարմրակատարը ինչքան ուժ ուներ` թռավ դեպի գյուղ և շուտով հայտնվեց այն տան մոտ, որի մասին ասել էր բարի սերինոսը:

Կարմրակատարը տեսավ մարագի լուսամուտի դրսի կողմից կախված վանդակը: Նրա մեջ կծկվել էին իր գերված ձագուկները: Կարմրակատարը սրտապատառ նետվեց դեպի վանդակը: Հորը ճանաչելով` ճտերը սկսեցին աղեկտուր ծլվլալ` աղերսելով ինչքան հնարավոր է շուտ ազատել իրենց գերությունից: Գործի դնելով ճանկերն ու կտուցը` կարմրակատարն սկսեց հուսահատ ջանալ երկաթյա վանդակաճաղերը բացելու համար: Բայց նրա բոլոր ճիգերն ապարդյուն անցան:

Հաջորդ օրը վշտից ու կարոտից խենթահար կարմրակատարը նորից երևաց վանդակի մոտ, ուր տառապում էին տարաբախտ ձագուկները: Կաթոգին հայացքով նա երկար-երկար զննեց ձագուկներին, ապա կտուցը հերթով մտցրեց նրանց լայնաբաց բերանները:

Ծնողը կտուցով թունավոր խոտ էր բերել, և քիչ անց բոլոր կարմրակատարիկները ոտքերը ձգեցին…

- Լավ է մեռնել, քան տապակվել գերության մեջ,- դառնակսկիծ մրմնջաց հպարտ թռչունը և թևին տալով թռավ դեպի անտառ:

Леонардо да Винчи ''ВОДА''

Вода весело плескалась в родной морской стихии. Но однажды ей взбрела в голову шальная мысль добраться до самого неба.

Она обратилась за помощью к огню. Своим обжигающим пламенем он превратил воду в мельчайшие капельки теплого пара, которые оказались гораздо легче воздуха.

Пар тотчас устремился вверх, поднимаясь в самые высокие и холодные слои воздуха.

Оказавшись в заоблачной выси, капельки пара окоченели так, что у них зуб на зуб не попадал от холода. Чтобы как-то согреться, они теснее прижались друг к другу, но, став намного тяжелее воздуха, тут же попадали на землю в виде обычного дождя.

Заболев тщеславием, вода вознеслась к небу, но была изгнана оттуда. Жаждущая земля поглотила дождь до единой капли. И воде еще долго пришлось отбывать наказание в почве, прежде чем она смогла возвратиться в морские просторы.

Ջուրը

Ջուրն անհոգ ծփում էր ծովային հարազատ տարերքում: Բայց մի անգամ հանկարծ նա մտածեց երկինք բարձրանալու մասին :

Նա օգնության դիմեց կրակից, որն իր բոցով ջուրը վերածեց տաք  գոլորշու մասնիկների: Կաթիլները անմիջապես ձգվեցին դեպի վեր` հասնելով մինչև օդի ամենավերին ու սառը շերտերը: Հայտնվելով ամպերի վերին շերտերում, գոլորշու հատիկներն անմիջապես սառեցին, և որպեսզի տաքանան, իրար պինդ գրկեցին, օդից ծանրացան, դարձան անձրև և ցած թափվեցին:

Փառասեր ջուրը, ճիշտ է, բարձրացավ երկինք, բայց շատ շուտ անձրև այնտեղից թափվեց: Չորացած հողն անմիջապես քաշեց անձրևը` մինչև վերջին կաթիլը: Ջուրն ստիպված էր հողի ընդերքում կրել փառասիրության պատիժը:

Леонардо да Винчи ЯЗЫК И ЗУБЫ

ЯЗЫК И ЗУБЫ

Жил-был на свете мальчик, страдавший серьезным неду՛гом, которому иногда бывают подвержены и взрослые,- он беспрестанно разговаривал, не зная меры.

- Что за наказание этот язык,- ворчали зубы.- Когда же он угомонится и помолчит немного?

- Какое вам до меня дело?- нагло отвечал язык.- Жуйте себе на здоровье и помалкивайте. Вот и весь вам сказ! Между нами нет ничего общего. Никому не позволю встревать в мои личные дела, а тем паче соваться с глупыми советами!

И мальчик продолжал без умолку болтать кстати и некстати. Язык был наверху блаженства, произнося все новые мудреные слова, хотя и не успевал хорошенько вникнуть в их смысл.

Но однажды мальчик так увлекся болтовней, что, сам того не ведая, попал впросак. Чтобы как-то выпутаться из беды, он позволил языку сказать заведомую ложь. Тогда зубы не выдержали - терпенье их лопнуло. Они разом сомкнулись и пребольно укусили завравшегося врунишку.

Язык побагровел от выступившей крови, а мальчик заплакал от стыда и боли.

С той поры язык ведет себя с опаской и осторожностью, да и мальчик, прежде чем вымолвить слово, дважды подумает.

Լեզուն և Ատամները

Կար-չկար աշխարհում մի փոքրիկ տղա կար, որ տառապում էր լուրջ տկարությամբ, որով երբեմն վարակվում են նաև մեծահասակները: Նա անընդհատ խոսում էր, ո՛չ  չափ ուներ, ո՛չ սահման:

- Ի՞նչ պատուհաս է մեր գլխին այս լեզուն,- տրտնջում էին ատամները, - ախր ե՞րբ է հանդարտվելու և փոքր-ինչ լռելու:

- Դուք ի՞նչ գործ ունեք ինձ հետ,-ամբարտավան պատասխանում էր լեզուն:- Ծամեք ձեր քեֆին և պապանձվեք:

Եվ տղան շարունակում էր բլբլալ առանց դադար առնելու, խոսել տեղին ու անտեղին: Լեզուն անընդհատ նորանոր բառեր էր ասում, թեև միշտ չէ, որ հասկանում էր դրանց իմաստը:

Մի անգամ էլ տղան այնքան հրապուրվեց բլբլալով, որ ընկավ ծանր կացության մեջ: Դժբախտությունից մի կերպ խուսափելու համար լեզուն ստիպված էր կեղծել, սուտ ասել: Այդ ժամանակ զայրացած ատամները չդիմացան, նրանց  համբերությունն  սպառվեց և այնպես ամուր ու մեկեն փակվեցին, որ կծեցին չափն անցկացրած լեզվին՝ անասելի ցավ պատճառելով: Լեզուն կարմրեց, իսկ տղան ցավից ու ամոթից լաց եղավ: Այս դեպքից հետո լեզուն իրեն զգույշ էր պահում, տղան էլ որևէ բան ասելուց առաջ յոթ անգամ մտածում էր: