Леонардо да Винчи ЯЗЫК И ЗУБЫ

ЯЗЫК И ЗУБЫ

Жил-был на свете мальчик, страдавший серьезным неду՛гом, которому иногда бывают подвержены и взрослые,- он беспрестанно разговаривал, не зная меры.

- Что за наказание этот язык,- ворчали зубы.- Когда же он угомонится и помолчит немного?

- Какое вам до меня дело?- нагло отвечал язык.- Жуйте себе на здоровье и помалкивайте. Вот и весь вам сказ! Между нами нет ничего общего. Никому не позволю встревать в мои личные дела, а тем паче соваться с глупыми советами!

И мальчик продолжал без умолку болтать кстати и некстати. Язык был наверху блаженства, произнося все новые мудреные слова, хотя и не успевал хорошенько вникнуть в их смысл.

Но однажды мальчик так увлекся болтовней, что, сам того не ведая, попал впросак. Чтобы как-то выпутаться из беды, он позволил языку сказать заведомую ложь. Тогда зубы не выдержали - терпенье их лопнуло. Они разом сомкнулись и пребольно укусили завравшегося врунишку.

Язык побагровел от выступившей крови, а мальчик заплакал от стыда и боли.

С той поры язык ведет себя с опаской и осторожностью, да и мальчик, прежде чем вымолвить слово, дважды подумает.

Լեզուն և Ատամները

Կար-չկար աշխարհում մի փոքրիկ տղա կար, որ տառապում էր լուրջ տկարությամբ, որով երբեմն վարակվում են նաև մեծահասակները: Նա անընդհատ խոսում էր, ո՛չ  չափ ուներ, ո՛չ սահման:

- Ի՞նչ պատուհաս է մեր գլխին այս լեզուն,- տրտնջում էին ատամները, - ախր ե՞րբ է հանդարտվելու և փոքր-ինչ լռելու:

- Դուք ի՞նչ գործ ունեք ինձ հետ,-ամբարտավան պատասխանում էր լեզուն:- Ծամեք ձեր քեֆին և պապանձվեք:

Եվ տղան շարունակում էր բլբլալ առանց դադար առնելու, խոսել տեղին ու անտեղին: Լեզուն անընդհատ նորանոր բառեր էր ասում, թեև միշտ չէ, որ հասկանում էր դրանց իմաստը:

Մի անգամ էլ տղան այնքան հրապուրվեց բլբլալով, որ ընկավ ծանր կացության մեջ: Դժբախտությունից մի կերպ խուսափելու համար լեզուն ստիպված էր կեղծել, սուտ ասել: Այդ ժամանակ զայրացած ատամները չդիմացան, նրանց  համբերությունն  սպառվեց և այնպես ամուր ու մեկեն փակվեցին, որ կծեցին չափն անցկացրած լեզվին՝ անասելի ցավ պատճառելով: Լեզուն կարմրեց, իսկ տղան ցավից ու ամոթից լաց եղավ: Այս դեպքից հետո լեզուն իրեն զգույշ էր պահում, տղան էլ որևէ բան ասելուց առաջ յոթ անգամ մտածում էր: