Держа червячка в клюве, щегол
подлетел к своему гнезду, но птенцов внутри не оказалось. Пока он был на охоте,
злоумышленники выкрали их.
Крича и плача, щегол принялся
искать пропавших птенцов. Весь лес огласился его жалобными стонами и призывами,
но никакого ответа не последовало.
На следующее утро несчастному
родителю повстречался зяблик, который поведал, что еще вчера видел щеглят в
одном крестьянском доме.
Вне себя от радости щегол
полетел во весь дух к селению и вскоре оказался у того дома, на который указал
добрый зяблик.
Щегол сел на конек крыши,
огляделся, но никого не увидел. Он слетел на гумно - и там ни души. Когда же
бедный отец поднял голову кверху, он заметил клетку, висевшую снаружи у окна. В
ней сидели его щеглята-пленники. Щегол ринулся к ним.
Завидев отца, птенцы принялись
хором жалобно щебетать, умоляя поскорее вызволить их из неволи. Орудуя лапками
и клювом, щегол предпринял отчаянные усилия, чтобы раздвинуть железные прутья
клетки. Но все его старания оказались тщетны. Тогда, громко заплакав, он улетел
прочь.
На следующий день обезумевший
от горя щегол вновь появился у клетки, где томились несчастные щеглята. Он
долго смотрел на них с нежностью, а потом тихонько клюнул каждого птенца в разинутый
рот.
Родитель принес в клюве
ядовитую травку, и все щеглята разом протянули лапки...
- Лучше умереть, чем маяться в
неволе,- горестно промолвил гордый щегол и улетел в лес.
ԿԱՐՄՐԱԿԱՏԱՐ
Որդը կտուցն առած` կարմրակատարը թևեց դեպի բույնը, բայց ձագերն այնտեղ չէին: Մինչ ինքը որսի էր ելել` չարամիտ մարդիկ տարել էին ձագերին: Վայնասուն դնելով` կարմրակատարն սկսեց փնտրել անհետացած թռչուններին: Անտառով մեկ տարածվել էին նրա ողբն ու կականը, բայց պատասխան չկար ու չկար:
Մյուս օրն առավոտյան դժբախտ ծնողին հանդիպեց սերինոսը և հայտնեց, որ դեռ երեկ նրա ձագուկներին տեսել է մի գյուղացու տան մոտ: Ուրախությունից իրեն կորցրած կարմրակատարը ինչքան ուժ ուներ` թռավ դեպի գյուղ և շուտով հայտնվեց այն տան մոտ, որի մասին ասել էր բարի սերինոսը:
Կարմրակատարը տեսավ մարագի լուսամուտի դրսի կողմից կախված վանդակը: Նրա մեջ կծկվել էին իր գերված ձագուկները: Կարմրակատարը սրտապատառ նետվեց դեպի վանդակը: Հորը ճանաչելով` ճտերը սկսեցին աղեկտուր ծլվլալ` աղերսելով ինչքան հնարավոր է շուտ ազատել իրենց գերությունից: Գործի դնելով ճանկերն ու կտուցը` կարմրակատարն սկսեց հուսահատ ջանալ երկաթյա վանդակաճաղերը բացելու համար: Բայց նրա բոլոր ճիգերն ապարդյուն անցան:
Հաջորդ օրը վշտից ու կարոտից խենթահար կարմրակատարը նորից երևաց վանդակի մոտ, ուր տառապում էին տարաբախտ ձագուկները: Կաթոգին հայացքով նա երկար-երկար զննեց ձագուկներին, ապա կտուցը հերթով մտցրեց նրանց լայնաբաց բերանները:
Ծնողը կտուցով թունավոր խոտ էր բերել, և քիչ անց բոլոր կարմրակատարիկները ոտքերը ձգեցին…
- Լավ է մեռնել, քան տապակվել գերության մեջ,- դառնակսկիծ մրմնջաց հպարտ թռչունը և թևին տալով թռավ դեպի անտառ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий